در یک شبِ سردِ یلدایی

   دیشب برفِ سنگینی بارید ،

   آخر شب از خانه بیرون رفتم ،

   تا بارشِ برف را ببینم ،

   وارد کوچه که شدم ،

   ردِ پایی  بر رویِ برف ،

نظرم را به خود جلب کرد ،

   در اندیشه فرو رفتم ،

   حتم داشتم  که آن ردپا ،

   جایَ پاهایِ تو بود ،

   نقشِ کفِ چکمه هایت که بر روی برف حَک شده بود ،

   به من میگفت ،

   که دقایقی پیش ،

   از کوچه ی ما می گذشتی ،

   حضورت ،

   در آن شبِ سردِ یلدایی ،

   گُدازه های غم را تا سپیده دَم ،

   در دلِ بیتابِ عاشق و تنهایم ،

   شعله ور میساخت .

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                               یلدایِ 1399