در آخرین یلدایِ قرن

   دلتنگت که می شوم ،

   سُراغت را از دفترِ شعرم میگیرم ،

   دیدنت را بهانه می کنم  ،

   و بدنبال دفترِ شعرم میگردم ،

   آن را ورق میزنم ،

   تا غزلی را که سالها پیش در وَصفَت سروده بودم  ،

   را ببینم ،

   غزلی راکه در آن به تو گفته بودم :

   دیشب رُخَت باز ، آمد به خوابم

   دل را به کامِ ، عشقِ تو دادم

   رویم به شوقَت ، آغوش بگشود

   هردو لبانَم .........................

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                 "  آخرین یلدایِ قرن"