TORNE BOORE IIL

   شاهکاری دیگر در ادبیاتِ زاگرس نشینان :

                  تُرنِه بورِه ایل

   لَو  بَرگِ  بیدِه  چالَنگ   زِه    ایلِ   بختیاری !

   دِلُم   سیت    کوه گِرِده   ،   زیتَر   بیو  دیاری

   تَش وَندی  مِن   دلِ  مو  ،  وا خالَکِ  وِه نُفتِت

   دونُم  که تَم   سی دل  مو ،  عاشق و  بیقراری

   بیو بِریم  شاه مُنگَشت ، وا یَک عَهدی  بِوَندیم

   لَووامون  مِن لَووه  یَک ،  وِه  سیرِ دل بخندیم

   دَس  بِوَرُم  زِر  مَی نات  ،  تا  لیمویی    بچینُم

   هَی بو بِنُم زِر تِشنیت ، اَی عشقِ  تِی یِه چنگیم

   بیو   وِه مِن   دلُم دِی   ،    تا دَس  کِشُم  میاتِه

   بِرُم  مِن اوج  وا بُرگات  ،  هَی  سیل کُنُم  تیاتِه

   تو   سِتینِ    دِلُمی    ،      گُلِ     لَچَک   رِیالیم

   جا   دنیا   نیدُهُم   مو   ،   یه  تارِ  وِه او  پَلاته

   اَفتَو  رَه وو پِسین وَی ،  پَه سیچه  دِی  نیایی ؟

   مَی قول  وِ مو  نَدادی   ،  که  وا   نِسَه  اِیایی ؟

   تو کَوگِ لاسِ عشقی   ،   مو شیرِ   کوه   زَردُم

   اَی   گُل هَفت و چارُم  ،  پَه سیچه  بی وفایی  ؟

   خدایا   پَه   بُکُش   دِی  ،   مَجنونِنِه  تو  اَمشو

   سی دیدَنِ رِی  لیلی   ،    تا صُحو    نیبَرُم   خَو

   دِلُم   سی   دیدَنِ   گُل    ،    دیِه   طاقت   نداره

   وِه یادِش   ایشُمارُم   ،    آساره هانِه  هَر  شَو .

                          شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان ( مَجنونِ بختیاری)

                                          شهریورماه ۱۳۹۵