PAEIZ

                    پاییز ( پادشاهِ فصل ها )

  بارِ    دیگر   بادِ    پاییزی   وزید

  بر رُخِ  صحرا خزان چتری  کشید

  بلبل  از  شاخی  به  شاخِ  دیگری

  بالها  را   می گشود   و   می پرید

  در    کنارِ     بِرکهْ آبِ    باغِ   پیر

  شاخه هایِ    کُهنهٔ    لَرزانِ    بید

  اَختری   از    بهرِ    مِهمانیِ   ماه

  مَحو گشته پُشتِ  ابر ، مَه را  ندید

  سر رسید از رَه  شبِ  سردی دگر

  ماه آمد   ،  رفتْ خورشید    آرمید

  انتظار  و  دیدن  و   شوقِ   زمین

  تا  که آید  سر رسد  نوروز و  عید

  در   گُذر   از  عصرِ   پاییزی  دگر

  اشکِ شوقی  از دوچشمِ من  چکید

  دل   هوایی    گشته     بهرِ    دیدنِ

  آن  بهارِ  سبز  و  آن   عیدِ  سعید .

                   شاعرِ مُعاصر : داوودِ جمشیدیان

                         پاییزِ ۱۳۹۵